Przezczaszkowa stymulacja mózgu tDCS

Rewelacyjna metoda Neurostymulacji  wspierająca działanie mózgu.

ZAUFAJ SPECJALISTOM Z PONAD 3 LETNIM DOŚWIADCZENIEM W PROWADZENIU MIKROPOLARYZACJI!

Co to jest Przezczaszkowa Stymulacja Prądem Stałym?
(ang. transcrenial Direct Current Stimulation—tDCS)

Przezczaszkowa Stymulacja Prądem Stałym (ang. tDCS)  jest stosunkowo nową i niezwykle obiecującą techniką nieinwazyjnego, bezpiecznego i bezbolesnego stymulowania mózgu.

Mózg pod względem działania i budowy jest najbardziej złożonym organem w ludzkim ciele. Składa się z miliardów komórek nerwowych zwanych neuronami.

Znakomita większość procesów zachodzących w mózgu w tym związanych z pracą innych organów ciała oraz reakcją na bodźce zewnętrzne jest związana z przepływem ładunków elektrycznych między neuronami. Okazało się, że poprzez dostarczanie ładunków elektrycznych z zewnątrz (wymuszanie przepływu prądu stałego) i kierowanie ich w określone obszary kory mózgowej można osiągać określone, pozytywne rezultaty.

W trakcie stymulacji prąd stały o natężeniu 0.5—2mA jest wysyłany poprzez czaszkę (skalp) w celu modulacji funkcji mózgu. Jest to tzw neuromodulacja ośrodków korowych.

Jak to działa?

Z urządzenia wyprowadzonych jest kilka  przewodów. Jeden z przewodów (1) reprezentuje ”Anodę” i posiada potencjał dodatni (+), drugi przewód (2) reprezentuje ”Katodę” i posiada potencjał ujemny(-). Kolejne dwa przewody odpowiadają za "uziemienie".

Do każdego przewodu jest podłączona jedna elektroda. Elektrody umieszcza się na głowie(skalpie) w określonych miejscach w celu osiągnięcia pożądanych efektów.
Prąd płynie z anody(+) do elektrody dodatniej, pokonuje barierę: powierzchnia elektrody-skóra, następnie przepływa przez mózg do elektrody ujemnej i spływa do katody(-). Charakter neuromodulacji jest uzależniony od typu elektrody.
Katoda (-) zmniejsza a anoda(+) zwiększa poziom wzbudzenia korowego.
Miejsca przyłożenia elektrod na scalpie są określane za pomocą międzynarodowego systemu 10-20 opracowanego w latach pięćdziesiątych dla potrzeb EEG.
W systemie tym wyodrębniono kilkadziesiąt punktów pomiaru (przyłożenia elektrod) i oznaczono każdą lokalizację dużą literą i cyfrą.
Ten system znalazł również zastosowanie w procedurach TMS (stymulacja magnetyczna) oraz w tDCS.

Graficzne przedstawienie systemu 10-20

Pierwotnym celem dla , którego opracowano metodę tDCS była chęć pomocy w przyspieszniu rehabilitacji osób po udarach mózgu i zwązanych z tym powikłaniach neurologicznych Późniejsze badania naukowe pokazały, że Przezczaszkowa Stymulacja Prądem Stałym poprzez neuromodulacje anodową (+) i katodową(-) ukierunkowaną na różne obszary kory przynosła zaskakujaco pozytywne rezultaty również u ludzi zdrowych , którzy nigdy nie przeszli udaru.

System Starstim

Aparat Starstim tES to bezprzewodowy 8-kanałowy stymulator prądu, umożliwiający neurostymulacje prądem stałym (tDCS), zmiennym (tACS) lub o losowych parametrach szumu (tRNS).

Urządzenie wyposażone jest w czepek neoprenowy ułatwiający rozmieszczenie elektrod zgodnie z systemem 10-20. Terapeuta może kontrolować prąd w każdej elektrodzie oddzielnie.

• Liczba kanałów: 8

• Rodzaje stymulacji: tDCS, tACS oraz tRNS

• Zakres częstotliwości tACS: 0–250 Hz

• Zakres częstotliwośc tRNS: 00–500 Hz

• Prąd: maksymalny ok. 2mA na elektrodę

• Konfigurowanie prądu dla każdego kanału oddzielnie

• Dokładność: <1%

• rozdzielczość: <1 μA

• Możliwość ustawienia czasów narastania i opadania

• Napięcie: do ok. 15 V dla każdej elektrody

• Natężenie prądu ograniczone do < 2 mA

• Maksymalny prąd dla wszystkich elektrod < 4 mA

• Definiowany czas stymulacji – maksymalnie 1 godzina

• Wymagany pomiar impedancji przed stymulacją

• Możliwość natychmiastowego przerwania stymulacji w dowolnym momencie

Jakie są skutki mikropolaryzacji?

Mikropolaryzacja wytworzona przez  zastosowanie tDCS, prowadzi do zmiany potencjałów błony białkowo-lipidowej otaczającej komórkę nerwową, obniżając lub zwiększając jej zdolność do reakcji na kolejne nadchodzące impulsy. Ze względu na długotrwałe pobudzenie synaptyczne dochodzi do zmian w błonie komórkowej postsynaptycznej. W konsekwencji występuje większa skłonność komórki postsynaptycznej do mikropolaryzacji w odpowiedzi na impuls elektryczny lub neuroprzekaźnik. Zjawisko to nosi nazwę LTP (ang. Long-Term Potentiation). Mikropolaryzacja powoduje więc zmianę pobudliwości w ośrodkach korowych mózgu, którą my, terapeuci, poprzez zastosowanie odpowiedniego urządzenia do neuroterapii, możemy sprowokować, a następnie kontrolować. W toku prowadzonych badań naukowych w ramach zagadnień związanych z neurotechnologią okazuje się, że bardzo ważna dla zachowania homeostazy organizmu jest synchronizacja w pracy lewej i prawej półkuli mózgowej.